Birhan Keskin'le Ağlamamak Mümkün mü?

...
birbirine dolanan hayaller yumağıdır hayatımız

kim karar verebilir birbirine dokunan taş ve su

hakkında, kimin kimi ayakta tuttuğuna, ve günün

aslında kumdan, tuzdan ve ışıktan oluşmadığına?

boşlukları doldurduğumuzda belirecek hayatın

anlamı, taşı ve suyu doğru yorumladığımızda, bir

yarı öbür yarıyı anlayacak: olgunluk bize yaban

meyvesi gibidir; gevşek ağızlarımıza dokunan zehir!

kim sana verdiklerimi, senden aldıklarımı çözebilir?

birbirine dolanan hayaller yumağıdır hayatımız,

hayalleri dik tutmak gerekir.

..

her ayrılıkta kendine saplanan bir hançer

kendi sabrını deneyen taş,

kendi uykusuzluğunda yatak oldun.

kül koy şimdi yanına korunun

seni kavuran onu da yakmasın.

aşkla besle kendini,

gül yetiştir,

sardunya çoğalt.

ki, sen aşktan ve ayrılıktan

başka ne anlıyorsun. B. Keskin

gitmek mi yitmektir kalmak mı artık bilmiyorum

yerini yadırgayan eşyalar gibiydim ya ben hep

ve inançlı, gitmenin bir şeyi değiştirmediğine.

bilemem, belki bu yüzden

ben sana yanlış bir yerden edilmiş

bir büyük yemin gibiydim.

beni hep aynı yerimden yaralayan o eve

yine de döneyim döneyim istedim.

ah benim sesimle

söylesem de, inanmazlar

benzemiyor çünkü bir dile.

döndüğüm, döndüğüm ama döndüğüm

döndüğüm bu sema sensin. döndüğüm.

sen benim kara ömrüme vuran

suyumu harelendiren sevincimdin.

onu sevebileceğinin en yücesiyle sevdin.

titreme daha fazla kalbim.

bağışla kendini artık onu da

bırak gitsin.

o senin en ezel gününden kaderin

sen onu nasılsa bin kere daha

seveceksin.

sözde kalır sevgilim

sözde kalır bütün sözler

aşk çünkü, aşk çünkü kendine

bir yol, bir ideoloji ister.

bilirim, çöl rüzgarında çalıdır bazı yaşlar.

sen sevgilim ilerde, biraz daha ilerde

bir tarihe başlayacaksın, orası işte

benim tarihimle başlar.

ve say, geriye doğru,

tek tek

sende kalsın şimdi al bu taşlar

*

bir masal

bir taş ağırlığında olabilir mi?

olurmuş meğer.

birlikte bir masala inanmak istedim

ben seninle, sadece bu.

sen beni tek

tek

bıraktın.

benim artık taş taşıyacak,

taş kaldıracak, taş atacak

halim mi var! birhan keskin

**

"sabahın karşısında konuşmak ne zor

incecik kül gibi kalıyorsun

dağ susmaya giden yolu biliyor

sen bilmiyorsun..."

**

''yüzüm

hangi dağa baksam

içinde öfkelerinden habersiz

korkunç atlar gezdiren

bu sessiz, yıldızsız.

yüzüm

hangi yola çıksam

bu yetim avlusu, bu ateş

bu ağlamaklı şey. ''

"onu, sevebileceğinin en yücesiyle sevdin.

titreme daha fazla kalbim.

bağışla kendini artık onu da

bırak gitsin.

bırak gitsin.

o senin ezel gününden kaderin

sen onu nasılsa bin kere daha

seveceksin"

*

"seni kırdığım yerden beni de kırdılar.

ben hiçbir cümleye ağlayamam artık seni."

*

bir yerden aşağı,

çok aşağı düştüm

zaman:

solgun ve gri bir koridordu

orada çok üşüdüm.

*

dünya ne ki sevgilim

benim sana yaptığım kubbe yanında?

düşsün, olsun, bırak

içinde yıldızlar patlıyor,

kolaydır inanmak kadar inanmamak da.

ister sal kendini dünyaya, ister kal yanımda

her şeyden öte öyle sevdim ki ben seni

yoluna baş koymak diyoruz

biz barbarlar buna

*

aşk

aniden. birdenbire, beklenmedik olandan...

beklemeyene: dile gelen bir dünya.

vahiy gibi, en çok ona benziyor.

baharın karnını öptüğüm rüya.

o yüzden "ayaklandım", yukarı ağdım.

sana vardığımda ağlamam bundan...

adını andığımda sıcak akıyor bütün nehirler

dünyayı dolduran sözü olduran o.

ve ben ne desem şimdi, benden değiller.

hala soruyor musun bana, aşk ne demek:

o en "bir" ve "tam" olana yürümek.

durup durup geçmesin içinden ağlamak

dur, neden ağlıyorsun ca'nım,

yetmez mi ikimize bir sağanak...*

*

'' günler öylece kendi kendine geçsin diye

bir camın arkasında durdum

bana dokunmasın hiçbir şey

hiçbir şey yarama merhem olmasın

iyileşecekse, hiçbir şeysiz iyileşsin diye

bir camın arkasında durup

akan hayata ve zamana baktım.

bilirdim, biliyordum, biliyorum,

bittiğinde, geçtiğinde,

o saman tadıyla karıştığında,

her şey daha acı olacak.''

*

ben yumuşak tuşlarına basacağım hayatın,

sen çatıyı kur

sırlarını soracağım ben,

sen hayatın anlamını ara

yazın yönünü değiştireceğim ben,

sen yolculuğa çık

ben arka bahçeyi özleyeceğim,

sen inat et.

*

"ikiye bölünmüş bir bütün gibi yaşadım

bir yanım öbür yanıma düşman

sağımda kızgın kumlar gezdirdim

solum üşüyor eski bir anıdan"

*

"bırak sökük kalsın rüzgâr,

bu zırdeli düşün içinde gerçeğin ne anlamı var"

*

"ben bazen münasip bir yerde inmek istiyorum.

size de oluyor aynından, biliyorum..."

*

odadaki ışığı,

tenimdeki tuzu kırdım

yastıklarda kuruyan gözyaşını,

ufku

terk ettim.

söz kirlendi,

kendi uzayımda kendime

garsonluk etmekteyim.

*

sizinle yaşadığım her şey kıyamet,

sizinle yaşadığım her şey cinnet,

sizinle yaşadığım her şey cinayetti.

ruh kirlendi,

kalbimin kenarında atını durduranlar için

akrep beslemekteyim.

*

kim bağışlayacak beni

fazla insansın sen sevgilim fazla insan,

bir barbarım ben oysa, bir hayvan

dilim bağışlamaktan söz eder benim

seninki adalet ve intikam.

söylemeye gerek var mı sevgilim

söylemeye gerek var mı şimdi

yetiştirdiğim en iyi nişancı vurdu beni

klimanjaro'nun karları sevgilim

klimanjaro'nun karları

innnnniiiiiiyor aşağı.

*

bunca zaman sonra, neden ona dokunmadığımı

neden çekmediğimi silahlarımı kınından

olanı biteni kalbime koyup kendimi çektiğimi

soruyorsun...

ona dokunmadıysam,

dokunmadıysam tek bir sebepledir...

bir barbar ancak eşitine dokunur.

*

sözde kalır sevgilim

sözde kalır bütün sözler

aşk çünkü, aşk çünkü kendine

bir yol, bir ideoloji ister.

bilirim, çöl rüzgarlarında çalıdır bazı yaşlar.

sen sevgilim ilerde, biraz daha ilerde

bir tarihe başlayacaksın, orası işte

benim tarihimle başlar.

ve say, geriye doğru, tek tek

sen de kalsın şimdi al bu taşlar.

*

yağmur durdu ve şimdi kış bitiyor

oysa kimse yokmuş dışarda

içim dışıma vuruyor

sardunyalara su vermekle unutamadığımız şeymiş aşk:

alnından bir günaydın gibi düşürdüğüm sabah,

sağ yanımda unuttuğun keder...

*

ne benim ellerim çalışkan eskisi gibi

ne senin kalbin benimkiyle sıcak

sevgilim sadece fakirlik

her şey bir iken ayırmak..

"büyük keder içerirmiş, gördüm, anladım

etten geçip aşka varanın sevgisi.

bunun yanında sevgilim bunun yanında

etin ihaneti, kısaca

hiçbir şeydir."

*

"bu dünyada insan dediğin ikiye ayrılır jospi

bir: ayrılıktan sonra hiçbir şey olmamış gibi

davranan medeniler; bir: atlarına davranan

barbarlar. onlar atlarını çöle, topuğunu dikene sürerler." *

*

" bilirdim, biliyordum, biliyorum,

bittiğinde, geçtiğinde,

azaldığında sızı, iyileştiğimde,

o saman tadıyla karıştığında;

her şey daha acı olacak. "

*

"size,

nasılsın? diyerek başlayan telefonlarınıza

(garip, tuhaf aslında)

beyaz bembeyaz tabiatımla

"iyiyim"diyorum.

yani aslında korkuyorum

bütün bunlar kıyamet

bütün bunlar cinnet

bütün bunlar cinayet demeye,

bir daha düzeltilemeyecek sözler

söylemeye korkuyorum."

*

karınca

ruhumdaki sabır, kalbimdeki aşkla kurdum

kor dantellerden bu yolu, ormanın altına

yeter ki oku onu.

senin gördüğün ağzımın kenarında duran dua,

ben ayaklarımın altındaki toprağa, döktüğüm

gözyaşına inandım. öyle uzun ki dünya;

katlanmaya, kıvrılmaya, açılıp çarşaf olmaya.

mümkündür yol yapmaya bir ömür, yol almaya.

ah! yine de yolumdaki kederi kimse bilmesin,

büyüsün, genişlesin, dolansın ömrümü;

kapısı kapalı çoktandır, penceresi dargın.

kim anlayacak bu kor işaretleri?

kimsenin dilinden okunmasın içimde ufalan.

ovada ve dağda saklı bir mavi için

düştümdü yola. benim de yaban bir çığlığım vardı,

çok zaman oldu, teslim ettim onu rüzgara.

kışa girdik kıştan çıktık

ama değişmiyor insan

*

"unutmadım aramızdaki beceriksiz dili.

dünya yordu bizi. benim de söyleyemediklerim

var. hiç söyleyemeyeceğim onları belki de.

uzun bir yolu geliyoruz seninle, yolu,

geldikçe anlıyorum ki, biz,

bu dünya üzerinde yürüyemiyoruz bile."

*

seni bir yabancı gibi karşıma alıp

bunun dayanıklı bir şey olmadığını

sürekli kılınamadığını, çünkü aşkın

yapılan bir şey olmadığını,

başlangıçta bir melek konduğunu

sonunda bir kelebek öldüğünü,

yani kısacık sürdüğünü, oysa hayatın

bir korkular ve alışkanlıklar bütünü

olduğunu,

bütün bunları sana

nasıl anlatacağım ?

*

"seni bir boşluğa attım,

gövdemi başka gövdeler bilmeyecek artık.

boşluk sesi ol,

hoşluk sesi ol,

sonra dönüp üz beni."


*

"bütün devrelerin birbirine girdiği bir dünya zamanıydı, viraneydi zahir. bizi ilmek ilmek sökmüşlerdi, hiçbir şey söktükleri yerde değildi.

...

sana gelmek için doğruldum ama olmuyor. ben bu nezaketle ve boynumda yaralı iki salyangozla ancak durabiliyorum. bölük pörçük bir cümle hatırlıyorum ama hatırladığım da hatırlamak olmayabilir!

inceliğim, dal gibiliğim, ellerim... insanın hayatla kurduğu ilişki en çok ellerinden okunurmuş. ellerimden okunuyor: sakin, zarif, yavaş, kuru. usul usul saça, yaprağa, suya, kapıya değiyor. usulca günü geceye, geceyi güne çeviriyor. ellerim, hayata karşı yeni bir merhamet.

...

aşk ve maraz, ihanet ve yara, ömür ve hafıza; dünyada bulunmanın bahaneleri, dünyada bulunmanın halleridir. işte bunlar üstüne düşünüyorum, kaç zamandır, burada, bu dingin bahçede, bu sessiz odalarda. sana gelmek için ağrımı uyandırmaya çalıştım ama olmuyor. mayalanmış o, mantarlanmış, beni bilmiyor. çok zamandır bunlar: sessiz ayaklarım, sessiz konuşmalarım, sessizlikten neredeyse unuttuğum nefeslerim, iççekişlerim. ellerim, çiçekler, bahçe.

...

alttan, yan bahçeden terasa dek uzamış ve terasın arka yüzünü neredeyse tamamen kaplamış bir sarmaşık gül ağacı. kendi haline bırakılmış, budanmamaktan kâh alıp başını gitmiş, kâh kalıvermiş. gövdesinin bazı dallarını unutmuş, kurumuş.. bazı dalları arsızca sarmış etrafını. üstünde pıtrak gibi açan beyaz katmer güller... burası kapalı bir yer: güllerin üstüne bu yağmur nereden yağıyor?

...

unutmakla unutmamak arasına gerili o sırat köprüsünden geçiyordum. karşımda iki eşek: "sen yana ben yana". duruyor. "ikimizin resmini çıkartmışlar yan yana". hey, doktor! ruhumdaki kadim yırtık hâlâ yerinde mi? karanlık ve içerlek bir cümbüş o, doktor! dik onu doktor. hey,"

dümen suyu, ba'dan

*

neden çocukluğumuzu arada bir her özlemden başka özlediğimizin kendimce yanıtını, zamanın ve acının tanımını bu kadından iyi vereni görmedim. onca erkek şairi bilip de soruyoruz ya, peki ya kadınlardan kimimiz var diye, sırf üç-beş şiir yazsaydı da adıyla yanıtlardım, şimdi bütün kitaplarını iki gecede yutuyorum da aklımı sağa sola çarpabiliyor diye "yeni şair?" diyene söylemeden edemiyorum. hep yazası.

"mevsimler birinden öbürüne devrilirken, elimizi arı sokarken, bisikletten

düşüp dizlerimizi kanatırken canımıza bir şey olurdu; hissederdim. ama

acıya dahil değildi yine de bunlar.

hayattı, yekpareydi işte.

zaman, hayatı parçalara ayırıp “parça parça” görmeye başladığımızda;

acı, o yekpareliği yitirdiğimizde oluşacaktı.

şimdilik, dünya geniş ve ılıktı. biz kendi ılık dünyamızın içinde salınan,

uçuşan perilerdik."

biz hep hayatımızın "o yaşadığımız an"dan ibaret olduğu zamanları özleyip duruyoruz şimdi işte. hayattı, yekpâreydi...

*

her gün bir kez bu kitabın başına geçtim. her gün bir kez

dışarı çıktım kırık bir bulutla yürüdüm, her gün bir insana

bakıp, yüzümü yere eğdim. her gün bir gazeteye boş gözlerle

baktım. her gün birileri konuştu, onları dinliyor gibi yaptım. her

gün bir kez "neredeyim" diye sordum kendime. her gün bir kuzey

kışı indi içime. her gün karşımda duran fotoğraflarına

baktım. bir kez öfkelendim her gün bir kez sordum kendime neden bu

kadar bağlandın. her gün adalet ve zalimlik üzerine düşündüm.

belki de her şey. her gün bir barbar, bir medeni ile gezdim

sokaklarda. minareleri her gün sabaha ezan sesleriyle ben açtım. her

gün bir perdeyi aralamaya çalıştım. her gün hiçbir şeyi

anlamadığımı düşündüm, her gün her şeyi anladığımı

düşündüm. güvercinleri yolculadım. her gün, günlere

dayanamadığımı düşündüm. kitapları alt alta dergileri

kıvırarak yan yana dizdim. ne idüğü belirsiz yerler benimle

yürüdü. gördüğüm her "cümle" bana bir bıçak gibi battı,

anlamadım. her gün bir taş parçası söktüm içimden. her gün

uyku beni koynuna alsın diye yalvardım. her gün, gün bitiyor gece

bitmiyor dedim. her gün işlerin beni avutmadığını gördüm.

ayrılık günlerini sonradan niçin sisli bir perde gibi hatırlarız

diye sordum. öfkeni unutma dedim kendime her gün, unutursan

düşersin dedim. her gün en az bir saati ayakta durmaya, dimdik

durmaya ayırdım. her gün ömür sözcüğünü bir kez kalbimden

geçirdim. her gün ömür sözcüğü kömür gibi tınladı içimde.

her gün sana içimden bir kez "sevgilim" diye seslendim. her gün sana

bir kez "zalim" diye seslendim. her gün, yan yana oturup birbirine

rikkatle bakan iki yaşlı kadını düşündüm. her gün o

kadınların bu fotoğrafı yırtıldı dedim. her gün "âh" ettim bir

kere, bir kere o âh'ı geri aldım. her gün "yol arkadaşım" dedim,

kahırla kapladım sözlerimi. her gün acını tattım. her gün

unutmak için değil, unutmamak için ağu kattım kalbime. her gün

insan olmak ne çok kusur içeriyor diye düşündüm. her gün bir

kilidi açmaya çalıştım. başka bir şey vardı, başka bir şey;

ben sana dünyanın değil yeryüzünün diliyle seslenmiştim. çile

nedir, günah ne? bana ne bunlardan. dünyanın merkezi sendin her gün

ben senden uzayan uçsuz bucaksız bir kara.

karrrrrrrrrraaaaaaaaaaaaaa.

*

sana böyle akmaktan çok korktuğum için

oldu herşey

şelaleler de bu yüzden ilgilendiriyor beni

...dünya çok üzücü bir yerdi savaş filmlerini ve samurayları eskisi gibi sevmiyordum... bir boşluktan aşağı mı bırakıyorudum kendimi... teller tenimi çizip canımı mı yakıyordu... mutsuzluğuma mı alışıyordum seni severken, yoksa kan kaybından mı ölüyordum... daha fazla parçalanacak parçam yoktu...

neyse,

sevgilim telefonun öbür ucunda ruffles yiyordu

ben meleğimin kanatlarını kırdım, ordan geliyorum

siz yine de ikiz bardakları kırmayın

bir deliydim, elementlerin de ruhları olduğuna inanıyordum,

aklıma suyun intiharı geliyordu hep şelale deyince

divaneliği söylüyordum

sana böyle akmaktan çok korktuğum içindi

şelalenin sinirini bozdum az önce

ordan geliyorum.

*

"bir çiçek açtığında

bir eski avluda

diyor ki;

çalıda sarı bir çiğdemim ben

ve senin çok eski bir cümlen.

sen otursan, gitmemiş ki! olsan

ben sana bir eski endülüs avlusu

istersen serin bir portofino getirsem

ya da yedigöllerin yedisini birden.

bir çiçek açtığında

bir eski avluda

diyor ki;

her şey çok eksik ve neredeyse yok

gibiyken

buldum buluşturdum kendimi

geldim

tek eksik sensin! incecik, çilli bir

dille

sen de gelsen..

ben sana kırmızı kiremitli bir çatı

begonviller ve bir mavi kapı

ve illa amansız bir avlu getirsem.

dünya soğur,akşam serinlerken,

benim sensiz sevinecek bir şeyim

yok.

kılı kırk yardım,altını üstüne

getirdim,

ve işte en gümüş

cümlem:

içimi açtım sana

içini açmak için"

 *

şubat

ben bu içimin yankısı, ben bu içimin koruyla

bu narı daha fazla taşıyamam.

düşecek ellerimden, dağılıp dökülecek odaları,

dayanamam.

benden sana mevsimlerden anne, uykularımdan tüller,

ömrümden ağrılar sızmıştır.

bu aşk bende bir imkânsızlık tasarımı gibi kaldı,

kaldıramam.

adı şubat olan bu şiirde kalbim

uzun bir nehir gibi ağrıyor. inat yumağım çözüldü.

sol omzundan siyah atımı, sana düştüğüm o eski şubattan

çukurumu alıyorum.

benden kalan boşluğa kırmızı bir araf düşüncesini koy.

nasıl hatırlanırsa bir yaprakta bir orman

bu kez o olsun beni sana hatırlatan.

bir gün olur senin de düşerse elinden nar

aşk bir gün seni de alır bir yerden bir yere koyar

ne zaman ki kaplar gönül mülkünü kar

çağır o zaman, anlatırım sana,

bir ömürden nasıl döne döne geçer turnalar.

sanma ki inadımda sarı bir safra

dilimde uçuşan rüzgârlı bir sayfa

sözlerimde silinmiş şifre vardır.

sökmedin beni çölden, yolum araftır.

*

gitmek mi yitmektir kalmak mı artık bilmiyorum

yerini yadırgayan eşyalar gibiydim ya ben hep

ve inançlı, gitmenin bir şeyi değiştirmediğine.

bilemem, belki bu yüzden

ben sana yanlış bir yerden edilmiş

bir büyük yemin gibiydim.

beni hep aynı yerimden yaralayan o eve

yine de döneyim döneyim istedim.

ah benim sesimle

söylesem de, inanmazlar

benzemiyor çünkü bir dile.

döndüğüm, döndüğüm ama döndüğüm

döndüğüm bu sema sensin döndüğüm.

sen benim kara ömrüme vuran

suyumu harelendiren sevincimdin.

onu sevebileceğinin en yücesiyle sevdin.

titreme daha fazla kalbim.

bağışla kendini artık onu da

bırak gitsin.

o senin en ezel gününden kaderin

sen onu nasılsa bin kere daha

seveceksin.


Birhan Keskin