YÜZLEŞME...

Uzun bir süredir uzaktım senden.
Gözgöze gelmekten bile kaçınıyordum adeta...
Oysa ne kadar yakındık seninle ve ne kadar da uzak...
Çoğu zaman yok saydığım seninle, bu sabah karşılaştık ister istemez.

İrkildim bir an; ister istemez heyecanlandım. Suçluluk duyulan birine rastlamanın telaşı içinde...
Dursam mı, gitsem mi karar veremedim.
Ne kadar da çok olmuştu, şöyle uzun uzun bakmayalı sana.
Kendime olduğu gibi sana karşı da suçluydum. Suçluydum, çünki ikimize de ihanet etmiştim.
Sana bakarken yabancılaştığımı hissettim, kendime olduğu gibi.... Sonra da korkar oldum
karşılaşmaktan.

Ne çok aldatmıştım seni! Başkalarına gülümsemek adına yaşarken... İçime ata ata...
En sevdiklerimin bile bilmediği yiten iç görüntümü, seninle nasıl da farklı sunmuştum çoğu kez.
Duygularımdan, özlemlerimden, itiraflarımdan, pişmanlıklarımdan nasıl da kaçmıştım sayende.

Nasıl paramparça olduğumu, çalkantılarımı, hiç nefes almadan yaşadığımı, bu maratondan artık
çok yorulduğumu, çığlıklarımı, kalbimin çocuk yanının nasıl çarptığını, beni hayatın ötesine
taşıyacak sandığım ilk heyecanımda; önce duygularımı ve ardından da hayal kırıklığımı yüreğimin
buruk, kuytu bir köşesine nasıl hapsettiğimi, gökyüzü dolusu yanlızlıkla başbaşa olduğumu,
bazen herkese ve her yere ne kadar uzak olduğumu, başkaları için ne çok,ama kendim için ne
kadar az yaşadığımı nasıl da saklamıştım ardına gizlenerek.Başkalarına gülmek adına, ağlattığım hep sen oldun ne yazık!

Bu sabah karşılaştık ister istemez. Aynada yüzyüze geldim seninle.Durdum ve sana baktım
yüzüm!

Seni ne çok yıprattığımı, ne az anlamışım meğer. Suçluyum, seni çok hırpaladım. Hadi,
bakma öyle! Hep iyi görünmem gerekmiş gibi yalnızca sana değil, kendime de çok ihanet ettim
istemeden.

Görüyorsun, sadece seni tüketmedim ben...
Başkalarına gülümsemek adına yaşarken...
Affet ! Ve bu kez de bana gülümse lütfen!.